We can be heroes! Just for one day

Vanuit Zuid-Holland gezien ligt Groningen ver weg, dus liep ik geheel voorbereid en zorgeloos met een afgedrukte reservering in de binnenzak voorbij aan de alarmerende woorden die wezen op de afwezigheid van entreebewijzen.

David Bowie was ondanks zijn overlijden springlevend in Groningen, de naam van de tentoonstelling was niet gewijzigd en luidde nog steeds “David Bowie is”. Het liep écht storm.

Sáuwviejon

Wachtend op het moment dat ik naar binnen mocht, besloot ik ergens een glas wijn te gaan drinken om even bij te komen van de reis. Reizen maakt immers dorstig. De kelner kwam aan tafel.

”Wat mag het zijn?”.
“Heeft u een droge witte wijn?”, vroeg ik. Mijn vraag overviel hem.
“Eh, moment.”
“Ja, we hebben één soort witte wijn en die is droog”.
“Ok, hij is wel op basis van druiven?” Just making conversation zal ik maar zeggen, maar hij ging gelijk weer op onderzoek uit.
“Moment...”
“Ja. Sáuwviejon.”
“Mooi, mooi, dank u, heel graag.”

De wijn was goed. Een gesuggereerde Bowieburger heb ik maar niet geprobeerd. Ketchup, frieten, pickles, chutney... Misschien was het zijn favoriete fastfood, maar je moet niet alles willen proberen en doen vind ik.

Major Tom

Er liepen veel echte fans rond bij de tentoonstelling. Eigenlijk hoorde ik daar niet helemaal bij,  ondanks dat ik veel LP’s van hem heb staan. Maar ja, hij intrigeerde me wel, hij kwam prettig over... beschaafd? En toch... Bowie ging compleet zijn eigen gang, gebruikte zelfs drugs, droeg uitzinnige outfits, was verboden op televisie zo af en toe. Kortom, hij was bijna schaamteloos maar in mijn beleving was hij tegelijk zo overduidelijk voorzien van – of belast met – innerlijke beschaving.

De tentoonstelling en de opkomst maakten duidelijk dat hij aan velen niet ongemerkt voorbij was gegaan, al ontging me wel het een en ander door de drukte. En ook doordat de uitgereikte headset af en toe de verbinding met de basis kwijt was. “Ground control to Major Tom” wilde ik op een gegeven moment roepen, maar toch doe je dat niet. Bovendien was de verbinding weer perfect bij de opstelling rondom Space Oddity. Ik weet niet of dat nou fijn of juist een beetje jammer was.

Iggy Pop

Drukte maakt dat je zelf wat onrustig wordt en niet zo snel een half uur blijft staan voor een vitrine met handgeschreven aantekeningen. Die tijd zou je wel moeten nemen want hij schreef niet in schoonschrift. De meeste bezoekers zal het niet hebben gestoord. Het publiek was jong, geestelijk dan. Veel mensen lieten zich gaan en dansten op onhoorbare muziek. We can be heroes! Just for one day. Het sloot goed aan bij het gedachtegoed van Bowie. Gewoon dóen! Durf te zijn wie je bent, toon het! Alexander McQueen voelde dat haarfijn aan. Of misschien ook niet, misschien was het een toevalstreffer voor hen beiden. In elk geval leverde het geweldige outfits op. Die jas! Sooo British! So Bowie!

Bij een paar platenhoezen stond vermeld dat deze stamden uit zijn Berlijnse periode. Iggy Pop woonde daar toen ook een tijd. In mijn geheugen liggen flarden opgeslagen van een documentaire waarin Iggy Pop en David Bowie aan het woord kwamen. Twee tamelijk unieke mannen, ze spraken met grote warmte over elkaar.  Iggy Pop heb ik een paar jaar geleden gelukkig live gezien, het was een verbijsterende ervaring. Sommige dingen moet je juist wel gewoon doen. Bowie heb ik nooit live gezien en daarvoor zijn er echt geen tickets meer...

Circa:
Nee

Tags

Reageren

  • 1
  • 2
  • 3
  • 4
  • 5
Aantal stemmen: 1