De tekeningen van de Amsterdamse kunstenaar Ji-Min Huang

Ji-Min Huang werkt aan een doorlopend kunstproject “Infinite Memories”. Ze maakt daarvoor gebruik van fotografie, tekeningen, geluid en de manier waarop ze waarneemt. Heden ligt de focus op tekeningen in zwart en wit.

Ik zag haar werken op de tentoonstelling “Wandering Light” in de WM Gallery. Mooie organische tekeningen in zwart en wit van wat op het eerste zicht leek op eb en vloed, die afgewisseld werden door de papieren sculpturen van Toshiko Takeuchi. Het gaat bij Ji-Min om allerlei aspecten van de waarnemingservaring.  Haar tekeningen zijn landschapskaarten van emoties. Het zicht in Ji-Min’s ogen wordt steeds minder.

Het oog

Met haar restzicht ziet ze op unieke wijze de wereld. Ji-Min: “Ik kijk steeds meer met mijn andere zintuigen. Deze samenwerking en omschakeling geeft veel inspiratie voor mijn tekeningen, foto's en andere disciplines.” Centraal in haar werk staan de zintuigen. “Met name de visuele waarneming en het waarnemingsproces, de tijd, het archiveren van herinneringen, en meer universele thema's als verlies, leven en de liefde.”

De tekeningen zijn gemaakt met houtskool, pastel, potlood, krijt, pen en inkt. Meestal in zwart-wit. “Kleur is niet belangrijk, kleur heeft in mijn tekeningen geen functie.” Ze beschouwt het als een uitdaging om iets dat ze in haar hoofd heeft op papier te zetten. Ze heeft een heel archief van onderwerpen. “Het is een mengeling van realistisch beeld en verbeelding, dingen die je gezien, gehoord, gevoeld hebt." Een tijd geleden bezocht ze ‘Micropia’, Waarnemen op microscopisch niveau. “Dat fascineert enorm.”

Sleutelwerk

Haar sleutelwerk die ook op haar visitekaartje staat (nr. 27, 2017, 110 x 80cm) is er een voorbeeld van. Het is een sleutelwerk omdat het een tekening is op zwart papier. “Het is een zwaarder contrast dan als je op wit papier werkt. Wit pastel op zwart papier werkt harstikke goed.” In het midden zien we een ronde bol in zwart en er rond omheen witte draadjes en schuimachtige kleinere vormen. “Het is een vergroting van het proces dat zich in het oog afspeelt. Ik ben iedere keer weer blij als het lukt. Ik kan er veel in kwijt. Het gaat niet van een leien dakje. De tekening vordert beetje bij beetje. Ik teken hoe ik denk dat het eruit hoort te zien.”

Voor deze tentoonstelling werkte ze drie/vier maanden lang intensief samen met Toshiko Takeuchi. “Ik kreeg inspiratie van haar werk. We stuurden elkaar foto’s per email. Met de ideeën die we kregen werkten we heel snel naar de tentoonstelling toe.”

Fotografie

Direct nadat Ji-Min afgestudeerd was (aan de Kunstacademie van Den Bosch, nu Sint Joost) in 2002 stond de fotografie centraal. “Toen ik 10/11 jaar oud was ontdekte ik de fotografie. Daarnaast tekende ik veel. Ik maakte veel portretten van mijn moeder. Je had toen fotorolletjes waar je 36 foto’s van kon schieten en die gingen dan ook allemaal op. Later, na mijn afstuderen, nam ik die oude fotorolletjes mee naar de DoKa van de HKU Utrecht om de foto’s van zo’n rolletje die niet afgedrukt waren –  aan het begin en het eind van een rolletje – alsnog af te drukken.” Ze was lange tijd niet weg te slaan uit de DoKa. “Ik heb fotoprojecten / exposities gedaan over minderheidsgroepen in China, bijvoorbeeld de Naxi-cultuur en over familierelaties.”

Als we het over haar motto hebben, zegt ze “Ik blijf er niet lang bij stil staan als dingen niet lukken. Ik probeer er een positieve draai aan te geven. Er zitten veel emoties in mijn tekeningen, ik vind het fijn dat andere mensen daar weer hun inspiratie uit kunnen halen. Zo worden het ook hun tekeningen.”

https://ji-minhuang-art.wixsite.com/jiminhuangart
https://www.facebook.com/jiminhuangart/
http://gallerywm.com/WP/
https://www.cbkzuidoost.nl/event/haperende-lichaam-the-vulnerable-body/

https://bit.ly/2KiMtQl 

Circa:
Nee

Reageren

  • 1
  • 2
  • 3
  • 4
  • 5
Aantal stemmen: 0