Lulu Wang’s Nederland: # 8 Kraakhuis

Kraakhuis

Dit pand dateerde uit de zeventiende eeuw, stak een blondine haar trots niet onder stoelen of banken terwijl ze een bos sleutels aan mij overhandigde. Hierna deed mijn huisbazin de plafonnière van het trappenhuis aan. Ik keek eerst omhoog en daarna moeilijk. De trap naar mijn appartement was smal en ging zowat loodrecht de vliering in. Moest ik elke dag hierlangs mijn hals of enkels breken?, huiverde ik.

Toen ik naar boven klom hoorde ik ratten krijsen, alsof ik op hun staart was gestapt. Ik tilde mijn voet op. Het geluid hield aan. Het lag niet aan een of ander ongedierte, kwam ik tot de ontdekking, maar aan de houten trap. Het huis deed zijn leeftijd eer aan. Naast stokoud ogen, kraakte het ook als zodanig. Net als de knieën van een oude opa. Rick voer in mijn kielzog, met mijn koffer in zijn hand. Ik had erop gelet, hij hield één schouder voor en één achter toen hij omhoog ging. Het scheelde niet veel of hij moest zijn buik inhouden.