Lulu Wang's Nederland: #5 Soep

Soep

Zelfs mijn soep smaakte naar oude schoenen of zweetvoeten. Als ik met de lepel in mijn kom roerde, steeg een gele plak, net als een duikboot, boven water. Ik vroeg voorzichtig aan het Indonesisch-Chinese echtpaar wat dat nou was. Kaas, lichtten ze mij toe. Voorts informeerde ik wat ik aan het eten was. Uiensoep luidde hun antwoord. Ik keek mismoedig omhoog en zag op een rek onbeheerde reiskoffers waarvan de leren hoeken waren versleten. Ze bleken onderdeel uit te maken van het interieur. Versiering. De koffers moesten honderd jaar oud zijn, was mijn inschatting.

Ik verliet mijn geboorteland omdat ik hunkerde naar iets eigentijds. De duizenden jaren oude Chinese tradities, huizen, straten, steden en wat mijn landgenoten onder het cultureel erfgoed verstonden, hingen mij de keel uit. Kwam ik ten langen leste in West-Europa, werd ik weer van links en rechts, van boven en beneden herinnerd aan het stoffige verleden.