Maaike Ouboter komt naar de Nieuwe Kerk aan het Spui

Maaike Ouboter komt vrijdag 22 november naar de Nieuwe Kerk aan het Spui met haar nieuwe theatershow ‘Voordat de tijd ons inhaalt’. Ze zingt bekende liedjes en ook nieuwe teksten. Er tussendoor vertelt ze ontwapende anekdotes en verhalen.  

Ze doet het helemaal alleen, zonder andere muzikanten. Natuurlijk, ze heeft een regisseur, er is een decor en een lichtplan, maar verder zullen zij en haar publiek het samen moeten uitzoeken.

Nieuwe stap

Voor Maaike is een nieuwe stap na zes roerige, soms bizarre, soms sprookjesachtige jaren – sinds zij doorbrak door op televisie met Dat ik je mis. Ze toerde door Nederland, ze trad overal en nergens op, ze maakte twee succesvolle albums en ze organiseerde haar eigen mini-popfestival. En dan is het: hoe verder? Het antwoord is dit programma waarin ze de nieuwe en de oude Maaike Ouboter in één is.

Maaike Ouboter geeft enige toelichting:

“Toen ik dit theaterprogramma ging maken heb ik mezelf twee vragen gesteld. Ten eerste: waarom schrijf ik eigenlijk liedjes? En ten tweede: waarom heb ik de behoefte om die liedjes op het toneel met mensen te delen?”

Had je het nodig om jezelf die vragen te stellen?

“Blijkbaar. Ik durf het eigenlijk amper toe te geven, maar dat komt omdat ik het optreden en het liedjes schrijven op een gegeven moment, tja, niet meer zo leuk vond. Die zes jaar waren zo intens geweest, mensen wilden zo veel van me en ik was er zelf ook nogal druk mee wat ik allemaal wél en vooral niet wilde zijn. Het was echt heel jammer. Want dit is geen vak dat je moet doen als je het niet leuk vindt. Het moet met hart en ziel, anders werkt het niet. Het is geen efficiënt vak om snel veel geld te verdienen. Je moet je er vol instorten om er iets moois van te maken.”

En daarom vroeg je jezelf: waarom wíl ik dit?

“Zes jaar geleden werd ik ineens bekend met Dat ik je mis. Sindsdien heb ik twee albums gemaakt en heel veel opgetreden. Er zijn zo veel dingen gebeurd, en alles is zo nieuw. Toen het zich allemaal ontwikkelde had ik ook wel door dat het tamelijk bizar was, maar het ging gewoon zo. Maar van een afstand kan je er anders naar kijken, dan heb je meer overzicht. Nu zie ik het echt heftig is geweest. Het begon allemaal met Dat ik je mis. Dat is een emotioneel liedje, en zo veel mensen vonden en dachten ineens iets van me. Veel mensen hadden ook het idee dat ik ze kon helpen om het leven te begrijpen. Terwijl ik er zelf ook geen zak van begreep! En nog steeds niet! Maar toen zéker niet. Tussen je eenentwintigste en je zevenentwintigste is bij uitstek een leeftijd is dat je nog niet precies weet wat je wilt met het leven, dat zie ik ook met mijn vrienden. En dan ben ik ook nog eens een twijfelaar bij uitstek. Ik kan alles tot in den treure nuanceren. Echt.”

En juist in die tijd werd je geleefd door alles wat er gebeurde.

“Ik kreeg heel veel lieve, goed bedoelde adviezen, maar ik heb gewoon de tijd nodig om dingen te laten rijpen. Dan doe ik heel lang niks en bedenk ik uiteindelijk zelf wat ik wil. Zo gaat het ook met liedjes: heel lang denk ik dat er helemaal niks komt, en dan schrijf ik ineens de ene na de andere. Dat zijn doorgaans de dingen die dicht bij mijn hart liggen.”

Heb je ook nog gedacht dat je niet altijd dat meisje van Dat ik je mis, dat ene gevoelige liedje, wilde blijven?

“Daar heb ik denk ik het langst mee geworsteld. Maar het hoort erbij, het hoort bij mij, dat heb ik inmiddels heel goed door. Ik heb de afgelopen jaren heel erg mijn best gedaan om een ander soort liedjes te schrijven, die over andere dingen gaan, al is dat voor een buitenstaander misschien niet eens precies te duiden. Laatst zei iemand tegen mij: ‘Iedereen heeft een thema waar hij áltijd op terugvalt’. Afscheid nemen, missen, verlies accepteren – misschien zijn dat nou eenmaal de thema’s die bij mij horen. Ik heb inmiddels wel heel goed door dat dat bij mij hoort.”

Zijn dat ook de dingen waarover mensen je op aanspreken, als ze hopen dat jij ze kan helpen?

“Mensen storten regelmatig hun verhaal bij mij uit. Er wordt nou eenmaal veel met het leven geworsteld. Dat maakt het zwaar, maar het geeft ook bevestiging: dit soort thema’s speelt nou eenmaal.
Er kwam een keer een vrouw naar me toe: ‘Sorry mag ik je wat vragen?’
‘Ja natuurlijk’, zei ik. Zij: ‘Leven. Hoe dóe je dat?’ Hoe kan ik daar nou antwoord op geven? Ik moest er bijna om lachen. Ik heb maar gezegd dat ik het een goede vraag vond, maar dat ik er zelf helaas ook nog niet uit was.
Mensen zijn me heel dankbaar dat ze troost vinden in mijn liedjes. Dat is fantastisch. En die anderhalf uur op het toneel vind ik het ook geweldig om die troost te kunnen geven. Natuurlijk heb ik ergens een stem in mijn hoofd die constant zegt: ‘Zó belangrijk ben je ook weer niet, even dimmen!’ Die zit soms in de weg om gewoon dankbaar te zijn voor het feit dat daar mensen zitten, in de zaal, dat ze gekomen zijn om naar mij te luisteren. Ik hoef dat niet te bagatelliseren.”

Ook wel spannend om dat nu helemaal in je eentje te gaan doen.

“Het is heel direct. Ik zie de emotie bij mensen. Laatst zag ik dat iemand moest huilen, daar moet ik me echt voor afsluiten. Want meestal ga ik zelf ook huilen als ik iemand anders zie huilen. Ja, dat ik die liedjes nu helemaal alleen ga spelen voelt voor mij als het begin van een nieuw hoofdstuk.”

En je probeert er niet onzeker over te zijn.

“Ik besef inmiddels heel goed dat de liedjes die ik de afgelopen zes jaar heb geschreven míjn liedjes zijn, dat er niet miljoenen van diezelfde liedjes zijn.”

De tijd dat je je afvroeg waarom je toch eigenlijk liedjes zong en speelde, is dat een noodzakelijk dipje geweest?

“Het is goed om je af en toe te vragen waar je eigenlijk bent, en waar je over een tijdje zou willen zijn. Gewoon even om je heen kijken: wat is nu de situatie? Ben ik daar blij mee? Het was niet altijd leuk, wel zinvol. Ik ben vrij analytisch en ik voel gewoon heel veel, maar kan dat niet gelijk uiten. Ik ben eigenlijk heel introvert.”

Voor een introvert gevoelsmens lijken liedjes me een godsgeschenk.

“Dat is dus precies de reden waarom ik ze ben gaan schrijven. Ik ben niet gaan schrijven om mee te doen aan de Beste singer/songwriter, of om een carrière te beginnen. Het was omdat ik dingen moest verwerken. En als ik Dat ik je mis nu speel, ben ik ook heel goed in staat om te denken: wát een mooi liedje. Omdat in dat liedje een bepaald gevoel heel goed verwoord wordt. Maar het voelt inmiddels bijna alsof iemand anders het geschreven heeft.Ik kan me bijna niet meer voorstellen dat ik het was. Het is ook een raar liedje, logica zit er niet echt in. Maar ja: welkom in emotie, daar zit geen logica in.”

Heb je zin om het land in te gaan, met allemaal nieuwe én oude liedjes in je tas?

“Ja, enorm veel. Dat had ik me een jaar geleden niet kunnen voorstellen, maar het is echt zo. Volgens mij hebben we er echt iets moois van gemaakt. Laatst, tijdens een van de try-outs, kwam ik het toneel af, en was ik een beetje geëmotioneerd: wat hebben we nóu weer gemaakt? Het is heel kwetsbaar wat ik daar sta te doen, heel open. En daarmee vraag ik de luisteraar ook om zich kwetsbaar op te stellen. Maar het is eigenlijk toch heel mooi om de mensen daarvoor uit te nodigen.“  

Aanvang: 20.30 uur. Een kaartje kost 21 euro. Kaartverkoop via www.zuiderstrandtheater.nl of 070 88 00 333.  

Datum:
22 november 2019
Type activiteit:

Reageren

  • 1
  • 2
  • 3
  • 4
  • 5
Aantal stemmen: 0