Langzaam kijken naar foto’s van Chrystel Lebas

De Franse natuurfotografe Chrystel Lebas is een liefhebber van de schemering. Huis Marseille exposeert haar eindeloze bossen en lege landschappen in halfdonker en geheimzinnig nachtblauw.

Bij natuurfotografie denken we aan spectaculaire opnamen van bronstige beren, suggestief wuivend graan of majestueuze bergketens. Een condensatie van dierenleven en landschappelijk schoon. Veel ooh en aah. En alles spectaculair belicht. Niets van dat alles bij de Franse landschapsfotografe Chrystel Lebas. Ook zij gebruikt bijzondere belichting voor haar natuuropnames, maar die bestaat uit de lange belichtingstijd – vaak minutenlang – die nodig is om in het halfdonker te fotograferen.

Lebas houdt van de schemering. Niet voor niets hebben haar fotoseries namen als Between Dog and Wolf en Blue Hour. De camera wordt pas neergezet als de laatste zonnestralen achter de horizon verdwijnen en het geheimzinnige nachtblauw het beetje bij beetje overneemt.

Lange sluitertijd

Die camera is een panoramacamera. Met zo’n camera is de sluitertijd veel langer. Het is een langzamere manier om naar het landschap te kijken. In het boek dat bij de tentoonstelling verschijnt, zegt Lebas: ‘Ik fotografeer geen gebeurtenis of zoiets als het bepalende moment, maar iets dat zich in een lange tijdsperiode ontvouwt.’ Deze manier van fotograferen past ze toe in ver uit elkaar gelegen landen als IJsland, Duitsland, Kroatië en (Zuid-)Frankrijk, het land waar ze geboren is en waar de wortels liggen van haar belangstelling voor de natuur en voor alles wat de natuur bij haar oproept. Als kind ging ze veel wandelen in de Franse naaldbossen. Bramen plukken, paddenstoelen verzamelen, de geuren opsnuiven en gewoon om zich heen kijken. Lebas wandelt nog steeds veel. Dan gebruikt ze ook een andere camera, voor de plantenfoto’s. De afgelopen vier jaar reisde ze vanuit haar woonplaats Londen door Schotland en Norfolk. De aanleiding hiervoor waren de glasplaten met natuuropnamen die ontdekt werden op een zolder van het Natural History Museum. Op deze glasnegatieven waren door Sir Edward James Salisbury (1886), vooraanstaand botanist – steevast vergezeld van notitieboekje, camera en botaniseertrommel – met veel liefde en oneindige kennis van zaken landschap en fauna van deze streken vastgelegd. Negentig jaar later heeft Lebas met veel speurwerk en een gps bij de hand geprobeerd om dezelfde eindeloze bossen en lege landschappen terug te vinden. Door het afdrukken van een aantal van zijn glasplaten en het opnieuw fotograferen daarvan liet ze ook de ecologische veranderingen zien, en de invloed van de mens op het ‘natuurlijke’ landschap, een onderwerp dat haar zeer bezighoudt. Want haar foto’s mogen dan wel bedrieglijk veel lijken op de romantische landschappen van Salisbury, maar in werkelijkheid wordt de natuur intussen gecontroleerd door milieuorganisaties. Bij de tentoonstelling worden de foto’s van Lebas getoond naast die van Salisbury, wat prachtige overeenkomsten én contrasten oplevert.

Ameland

Speciaal voor deze tentoonstelling heeft Lebas ook een serie foto’s gemaakt op Ameland, een gebied dat net als de duin- en kustlandschappen in Schotland en Norfolk voortdurend verandert. Of die veranderingen nu komen door menselijk ingrijpen of door natuurlijke of klimatologische omstandigheden, het is een fascinerend gebied dat Lebas fotografeerde als een eindeloos oerlandschap, weer in dat prachtige schemerblauw. Salisbury was nooit op Ameland, of anders heeft hij er alleen maar bramen geplukt. Vergelijkingsmateriaal is in elk geval afwezig. Misschien reist iemand aan het eind van deze eeuw Chrystel Lebas nog eens na om het Amelandse duinlandschap vast te leggen.

https://www.huismarseille.nl/tentoonstelling/chrystel-lebas/

Datum:
10 december 2016 / 5 maart 2017
Type activiteit:

Reageren

  • 1
  • 2
  • 3
  • 4
  • 5
Aantal stemmen: 0